مسئول !

اینی که بخوای بنویسی و عطش نوشتن داشته باشی و در محدودیت وقت یک مسئله و دیگر اینکه همان شرایط باشد و آنقدر حرف داشته باشی مثل یک کاموای باز شده‏ی در هم گوریده به قول اصفهانی‏ها ، یک مسئله‏ی دیگر و یا شاید همان .
به مسئولیت فکر می‏کنم ، به مسئولیتی که در قبال نوشته‏ها ، حرف‏ها ، افکار و عکس‏العمل‏ها داریم ، به آنچه که در برابر  ِ خدا و بلعکس خدا در برابر ما دارد !
دکتر شریعتی در انتهای شعری به این مضمون می‏گوید که خدایا تو مسئولی ، که می‏دانی انسان بودن چقدر سخت است حال آنکه از احساس سرشار باشی . . .
و نیک می‏دانم که
گفتنی ها کم نیست ،
من و تو کم بودیم ،
خشک و پژمرده و تا روی زمین ، خم بودیم . . .

پ.ن : امیدوارم تاریخ تکرار نشه ، اون هم به این زودی !